Studio Herinner
An itinerant studio
Through 2025, you will encounter Studio Herinner (which translates to Studio Remember) throughout Brabant (and perhaps beyond). With Studio Herinner, we are traveling the province to find out what “remembering” and “remembrance” mean to Brabanders today and what it means to you. We are looking for your stories, thoughts, opinions and the questions you have.
What does remembering mean to you?
That’s the question Studio Herinner is asking both online and physically. We are going to explore this question over the next few years by talking about it. In all kinds of ways, in all kinds of places and with as many people as possible. We think that will produce impressive moments, encountering problems and experiencing special encounters. Are or do you know someone with a special story or event? Are you curious about Studio Herinner and the program of Brabant Herinnert? Or do you think the Studio should visit you or your club? Then email studio@brabantherinnert.nl.
At the end of Studio Herinner’s journey, all those histories, thoughts and conversations tell a story of Brabant that remembers. A little bit of every man for himself and a little bit of all of us.
Studio Herinner is the communication platform of Brabant Herinnert. In it we work, in dialogue with partners, stakeholders and especially the public, on the question of remembering. We want to experience the process together and share it together. Studio Herinner is as much an idea as an actual place; symbolic of the work and collaboration that the new commemoration and remembering calls for. Studio Herinner gives context to personal stories and using those stories to put together an answer to the question: what is this remembering for you? And what can remembering World War II mean, in view of the present? It is a path to your own story. We explore further around the stories; how we now remember the past and how retrieving the memory itself, the event of the time, is an active act. And what you want and can do with it afterwards. Because to keep the memory of, and commemoration of, World War II alive, we must find, name and live relevance and urgency in the here and now. Especially since we live with the testimonies of a European war in our backyard.
Mijn opa, Toon, wilde in de Tweede Wereldoorlog absoluut niet naar Duitsland worden gestuurd om daar in fabrieken munitie te maken. Daarom vluchtte hij uit zijn ouderlijk huis en dook onder in het dorp Soerendonk. Daar verbleef hij enige tijd op een boerderij bij een familie die hem onderdak en voedsel bood.
De Duitsers zochten actief naar onderduikers, waardoor hij uiteindelijk de bossen in moest vluchten. Op een gegeven moment werd hij toch gevangen genomen en vastgezet op het politiebureau in Budel. Diezelfde nacht nog opende iemand zijn celdeur en zei dat hij snel moest vluchten. Hij wist niet wie deze persoon was en waarom hij dit deed, maar hij volgde het advies en ontsnapte.
Kort na de Tweede Wereldoorlog moesten mannen van zijn leeftijd in dienstplicht vechten in toenmalig Nederlands-Indië. Daar maakte hij de oorlog echt mee aan het front. Deze periode heeft hem, voor zover wij weten, de meeste schade toegebracht in de vorm van trauma’s. De gebeurtenissen daar speelden een rol in de rest van zijn leven. Hij vertelde later dat de knallen van vuurwerk herinneringen opriepen aan deze periode uit zijn leven.
Luuk
#studioherinner #tweedewereldoorlog #herinnering #trauma #oorlog
Mijn opa, Toon, wilde in de Tweede Wereldoorlog absoluut niet naar Duitsland worden gestuurd om daar in fabrieken munitie te maken. Daarom vluchtte hij uit zijn ouderlijk huis en dook onder in het dorp Soerendonk. Daar verbleef hij enige tijd op een boerderij bij een familie die hem onderdak en voedsel bood.
De Duitsers zochten actief naar onderduikers, waardoor hij uiteindelijk de bossen in moest vluchten. Op een gegeven moment werd hij toch gevangen genomen en vastgezet op het politiebureau in Budel. Diezelfde nacht nog opende iemand zijn celdeur en zei dat hij snel moest vluchten. Hij wist niet wie deze persoon was en waarom hij dit deed, maar hij volgde het advies en ontsnapte.
Kort na de Tweede Wereldoorlog moesten mannen van zijn leeftijd in dienstplicht vechten in toenmalig Nederlands-Indië. Daar maakte hij de oorlog echt mee aan het front. Deze periode heeft hem, voor zover wij weten, de meeste schade toegebracht in de vorm van trauma’s. De gebeurtenissen daar speelden een rol in de rest van zijn leven. Hij vertelde later dat de knallen van vuurwerk herinneringen opriepen aan deze periode uit zijn leven.
Luuk
#studioherinner #tweedewereldoorlog #herinnering #trauma #oorlog
Mijn opa, Ruud, was 6 jaar oud toen de Tweede Wereldoorlog begon. Zijn vader schreef de iconische oproep `STAAK!!! STAAK!!! STAAK!!!` tijdens de Februaristaking. In 1943 werd hij gearresteerd en ter dood veroordeeld, waardoor hij zijn gezin moest achterlaten.
Mijn opa heeft zijn vader nooit meer kunnen spreken na zijn arrestatie en mocht hem ook niet bezoeken in de gevangenis. Kort nadat Lou werd gefusilleerd, vertelde mijn opa`s moeder het nieuws aan haar kinderen, maar voor Ruud was dit geen verassing. Lou had op de ochtend van zijn executie nog snel een afscheidsbrief geschreven aan zijn gezin. Deze brief las Ruud, op negen jarige leeftijd, zelf. Zijn moeder had liever gewacht, maar het verdriet was te groot. In de afscheidsbrief schreef Lou onder andere dat hij ondanks de bezetting een gelukkige tijd had met zijn dierbaren.
De oorlog duurde daarna nog twee jaar, en het verwerken van het verlies van zijn vader kwam pas veel later. Mijn opa schreef een boek over zijn oorlogservaringen en spreekt regelmatig op scholen en bijeenkomsten. In zijn boek ‘Voordat ik het vergeet’ schrijft hij: “Ik denk weleens dat wij, de mensheid in z’n algemeenheid, maar weinig opsteken van zulke perioden in de geschiedenis. Een korte blik op de dagelijkse krantenpagina’s met ellende laat alleen maar herhaling zien van gebeurtenissen, waarvan ik er dan toevallig ook een paar heb meegemaakt. Wat dat betreft was m’n vader een stuk optimistischer dan ik.”
Hij schrijft niet alleen over die tijd, ook over het heden en over de mooie kleine dingen in het leven. Er is niets in mijn leven dat te vergelijken is met het verdriet en de onzekerheid van het leven in oorlog. Naast dat ik daar enorm dankbaar voor ben, heb ik ook veel bewondering voor mijn opa. Hij koos ervoor om zijn trauma te delen met anderen in plaats van het weg te stoppen. Ik denk altijd dat dat zijn manier is om het te verwerken. Daarnaast is hij een echte levensgenieter; hij gaat wekelijks op pad met zijn camera en pen en schrijft vervolgens uitgebreide rapportages van de eerste lentedagen of wandelingen door de stad met vrienden van vroeger.
Charlie
Mijn opa, Ruud, was 6 jaar oud toen de Tweede Wereldoorlog begon. Zijn vader schreef de iconische oproep `STAAK!!! STAAK!!! STAAK!!!` tijdens de Februaristaking. In 1943 werd hij gearresteerd en ter dood veroordeeld, waardoor hij zijn gezin moest achterlaten.
Mijn opa heeft zijn vader nooit meer kunnen spreken na zijn arrestatie en mocht hem ook niet bezoeken in de gevangenis. Kort nadat Lou werd gefusilleerd, vertelde mijn opa`s moeder het nieuws aan haar kinderen, maar voor Ruud was dit geen verassing. Lou had op de ochtend van zijn executie nog snel een afscheidsbrief geschreven aan zijn gezin. Deze brief las Ruud, op negen jarige leeftijd, zelf. Zijn moeder had liever gewacht, maar het verdriet was te groot. In de afscheidsbrief schreef Lou onder andere dat hij ondanks de bezetting een gelukkige tijd had met zijn dierbaren.
De oorlog duurde daarna nog twee jaar, en het verwerken van het verlies van zijn vader kwam pas veel later. Mijn opa schreef een boek over zijn oorlogservaringen en spreekt regelmatig op scholen en bijeenkomsten. In zijn boek ‘Voordat ik het vergeet’ schrijft hij: “Ik denk weleens dat wij, de mensheid in z’n algemeenheid, maar weinig opsteken van zulke perioden in de geschiedenis. Een korte blik op de dagelijkse krantenpagina’s met ellende laat alleen maar herhaling zien van gebeurtenissen, waarvan ik er dan toevallig ook een paar heb meegemaakt. Wat dat betreft was m’n vader een stuk optimistischer dan ik.”
Hij schrijft niet alleen over die tijd, ook over het heden en over de mooie kleine dingen in het leven. Er is niets in mijn leven dat te vergelijken is met het verdriet en de onzekerheid van het leven in oorlog. Naast dat ik daar enorm dankbaar voor ben, heb ik ook veel bewondering voor mijn opa. Hij koos ervoor om zijn trauma te delen met anderen in plaats van het weg te stoppen. Ik denk altijd dat dat zijn manier is om het te verwerken. Daarnaast is hij een echte levensgenieter; hij gaat wekelijks op pad met zijn camera en pen en schrijft vervolgens uitgebreide rapportages van de eerste lentedagen of wandelingen door de stad met vrienden van vroeger.
Charlie
Mijn Opa Piet deelde op een dag een stukje van verhalen die hij geschreven heeft met mij. Ik heb hier dierbare herinneringen aan omdat ik ineens iets van zijn vroegere leven voor mij zag. Hoe hij als jonge jongen op een boerderij woonde. En hoe hij zijn eigen vader beschreef. Dit is wat hij voorlas:
`Daar loopt hij, mijn vader, met zijn rug naar mij toegekeerd, licht gebogen, zijn pet wat naar achter, kijkend, alsof hij zijn omgeving voor het eerst in zich opneemt. Hij maakte er altijd deel van uit. Zo liep hij daar losgeraakt van zichzelf, in een diepe mijmering. Zijn hele houding leek ineens niet meer te zijn wie hij altijd was, hij kon niet meer staan voor zijn leven, zijn grond. Zijn vrouw, zijn dochters en zonen, zijn kleinkinderen, verzachtten de trekken in zijn verweerde kop, voor eventjes. Hij wist het wel, een boer zonder land is wel mens: geen boer. Hij wilde geen mens worden, hij wilde boer zijn, zoals hij dat altijd geweest was en zou blijven, zelfs zonder land.
Zijn hele leven bestond er in om zijn land, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn dieren, zijn gewassen, zijn buren in de tijd te brengen. Wat daarbuiten gebeurde? De oorlog produceerde onderduikers, Engelsen en Canadezen, die hij liet verdwijnen in de onzichtbaarheid van zijn boerenhoeve. De oorlog produceerde ook jonge mannen, Duitse soldaten met ontheemde, angstige, ingevallen gezichten, kapot gelopen schoenen, gestuurd, zo wist hij, weg van hun thuis. Hen liet hij delen in melk en brood. Hij kende in die bleke soldatengezichten vaders van kinderen en wist van
geen oorlog.` - Piet
Deze herinnering heb ik van mijn Opa Piet gekregen. De herinnering aan zijn vader. En deze herinnering is nu ook mijn herinnering aan mijn opa Piet en aan mijn overgroot opa. Hij heette Joan.
Malu (18 jaar)
#studioherinner #herinnering #boerderij #opa #oorlog #tweedewereldoorlog
Mijn Opa Piet deelde op een dag een stukje van verhalen die hij geschreven heeft met mij. Ik heb hier dierbare herinneringen aan omdat ik ineens iets van zijn vroegere leven voor mij zag. Hoe hij als jonge jongen op een boerderij woonde. En hoe hij zijn eigen vader beschreef. Dit is wat hij voorlas:
`Daar loopt hij, mijn vader, met zijn rug naar mij toegekeerd, licht gebogen, zijn pet wat naar achter, kijkend, alsof hij zijn omgeving voor het eerst in zich opneemt. Hij maakte er altijd deel van uit. Zo liep hij daar losgeraakt van zichzelf, in een diepe mijmering. Zijn hele houding leek ineens niet meer te zijn wie hij altijd was, hij kon niet meer staan voor zijn leven, zijn grond. Zijn vrouw, zijn dochters en zonen, zijn kleinkinderen, verzachtten de trekken in zijn verweerde kop, voor eventjes. Hij wist het wel, een boer zonder land is wel mens: geen boer. Hij wilde geen mens worden, hij wilde boer zijn, zoals hij dat altijd geweest was en zou blijven, zelfs zonder land.
Zijn hele leven bestond er in om zijn land, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn dieren, zijn gewassen, zijn buren in de tijd te brengen. Wat daarbuiten gebeurde? De oorlog produceerde onderduikers, Engelsen en Canadezen, die hij liet verdwijnen in de onzichtbaarheid van zijn boerenhoeve. De oorlog produceerde ook jonge mannen, Duitse soldaten met ontheemde, angstige, ingevallen gezichten, kapot gelopen schoenen, gestuurd, zo wist hij, weg van hun thuis. Hen liet hij delen in melk en brood. Hij kende in die bleke soldatengezichten vaders van kinderen en wist van
geen oorlog.` - Piet
Deze herinnering heb ik van mijn Opa Piet gekregen. De herinnering aan zijn vader. En deze herinnering is nu ook mijn herinnering aan mijn opa Piet en aan mijn overgroot opa. Hij heette Joan.
Malu (18 jaar)
#studioherinner #herinnering #boerderij #opa #oorlog #tweedewereldoorlog
Studio Herinner bezocht het @willemvanoranjecollege en sprak met leerlingen die Auschwitz hebben bezocht. Dit is het verhaal van Fenna:
“In de gaskamer in Auschwitz voelde ik eigenlijk bijna niks. Ik vond het moeilijk voor te stellen wat er in deze ruime allemaal is gebeurd. 2000 mensen per dag werden er in deze kamer vermoord. De krassen op de muren van de mensen die daar zijn vermoord raakten me. En het besef dat de Sonderkommandos de dode mensen in een soort piramide vonden, met de kinderen en zwakke mensen onderop, daarboven de vrouwen en daarboven de mannen, maakte me benauwd. Ze klommen op elkaar om nog een beetje lucht te krijgen. Dit vind ik heel heftig. Ik voelde me vooral leeg. Ik probeerde te verwerken wat ik zag en wat ik wist dat er was gebeurd. Ik heb er veel over na gedacht, en voel me nog steeds leeg.”
* Sonderkommandos waren tijdens de Holocaust groepen van willekeurig aangewezen, sterk uitziende mannelijke gevangenen die in vernietigingskampen onder dwang van de SS hielpen met het misleiden van slachtoffers (doen alsof de gaskamer een doucheruimte was), ze de gaskamer in dreven om vermoord te worden, en de lijken eruit sleepten.
#studioherinner #holocaust #herinnering #memories #tweedewereldoorlog #verhaal #willemvanoranjecollege #auschwitz
Studio Herinner bezocht het @willemvanoranjecollege en sprak met leerlingen die Auschwitz hebben bezocht. Dit is het verhaal van Fenna:
“In de gaskamer in Auschwitz voelde ik eigenlijk bijna niks. Ik vond het moeilijk voor te stellen wat er in deze ruime allemaal is gebeurd. 2000 mensen per dag werden er in deze kamer vermoord. De krassen op de muren van de mensen die daar zijn vermoord raakten me. En het besef dat de Sonderkommandos de dode mensen in een soort piramide vonden, met de kinderen en zwakke mensen onderop, daarboven de vrouwen en daarboven de mannen, maakte me benauwd. Ze klommen op elkaar om nog een beetje lucht te krijgen. Dit vind ik heel heftig. Ik voelde me vooral leeg. Ik probeerde te verwerken wat ik zag en wat ik wist dat er was gebeurd. Ik heb er veel over na gedacht, en voel me nog steeds leeg.”
* Sonderkommandos waren tijdens de Holocaust groepen van willekeurig aangewezen, sterk uitziende mannelijke gevangenen die in vernietigingskampen onder dwang van de SS hielpen met het misleiden van slachtoffers (doen alsof de gaskamer een doucheruimte was), ze de gaskamer in dreven om vermoord te worden, en de lijken eruit sleepten.
#studioherinner #holocaust #herinnering #memories #tweedewereldoorlog #verhaal #willemvanoranjecollege #auschwitz
Toen mijn opa in 2015 overleed, vond mijn vader een doosje met een schatkaart. De kaart was van Henryk Rećko, een Poolse jongen die tijdens de Tweede Wereldoorlog een ongelooflijke reis maakte. Op 1 september 1939 viel Nazi-Duitsland Polen binnen, en twee weken later volgde de Sovjet-Unie. Henryk, toen 14 jaar oud, moest zijn huis verlaten en werd met de Trans-Siberië Express naar Vladivostok gebracht om in een houtfabriek te werken.
Henryk en 5 vrienden besloten te vluchten. Ze dachten eraan naar Japan te zwemmen, maar uiteindelijk vluchtte ze door onder een trein te hangen. Zo begonnen ze hun lange terugreis naar Polen. De Siberische kou liet hen echter afdalen naar Afghanistan, Iran, en uiteindelijk kwamen ze via Australische militairen na Bagdad, Damascus, Palestina en Egypte in New York terecht. Hier rustte Henryk kort uit voordat hij naar Engeland ging om zich bij de Poolse Pantserdivisie aan te sluiten. Henryk nam in 1944 deel aan de landing in Normandië en hielp later bij de bevrijding van Nederland. De schatkaart was zijn landingsroute.
Henryk vond onderdak bij mijn familie in Dongen en voelde zich daar thuis. Toch bleef zijn doel Polen bevrijden. Op 4 mei 1945 hoorde hij dat de oorlog voorbij was, maar Polen bleef onder Sovjetinvloed. Henryk keerde in 1950 terug naar Brabant en stierf in 1999, zonder zijn vaderland bevrijd te hebben.
Henryk’s verhaal is indrukwekkend. Hij ontsnapte aan een werkkamp, doorkruiste de wereld, en hielp Nederland bevrijden, maar kon nooit terug naar zijn thuis.
#studioherinner #herinneringen #normandie #dday #verhalen #memories #dongen #brabant
Toen mijn opa in 2015 overleed, vond mijn vader een doosje met een schatkaart. De kaart was van Henryk Rećko, een Poolse jongen die tijdens de Tweede Wereldoorlog een ongelooflijke reis maakte. Op 1 september 1939 viel Nazi-Duitsland Polen binnen, en twee weken later volgde de Sovjet-Unie. Henryk, toen 14 jaar oud, moest zijn huis verlaten en werd met de Trans-Siberië Express naar Vladivostok gebracht om in een houtfabriek te werken.
Henryk en 5 vrienden besloten te vluchten. Ze dachten eraan naar Japan te zwemmen, maar uiteindelijk vluchtte ze door onder een trein te hangen. Zo begonnen ze hun lange terugreis naar Polen. De Siberische kou liet hen echter afdalen naar Afghanistan, Iran, en uiteindelijk kwamen ze via Australische militairen na Bagdad, Damascus, Palestina en Egypte in New York terecht. Hier rustte Henryk kort uit voordat hij naar Engeland ging om zich bij de Poolse Pantserdivisie aan te sluiten. Henryk nam in 1944 deel aan de landing in Normandië en hielp later bij de bevrijding van Nederland. De schatkaart was zijn landingsroute.
Henryk vond onderdak bij mijn familie in Dongen en voelde zich daar thuis. Toch bleef zijn doel Polen bevrijden. Op 4 mei 1945 hoorde hij dat de oorlog voorbij was, maar Polen bleef onder Sovjetinvloed. Henryk keerde in 1950 terug naar Brabant en stierf in 1999, zonder zijn vaderland bevrijd te hebben.
Henryk’s verhaal is indrukwekkend. Hij ontsnapte aan een werkkamp, doorkruiste de wereld, en hielp Nederland bevrijden, maar kon nooit terug naar zijn thuis.
#studioherinner #herinneringen #normandie #dday #verhalen #memories #dongen #brabant
Herinneringen bestaan, dus jij ook ✨
Ergens in 1944: een dag en een gemaakte keuze. Details die ik niet weet. Het is een verhaal van mijn oma. Iemand oma noemen is nieuw voor mij, maar door deze herinnering bestaat ze wat meer voor mij.
Mijn oma was 4 jaar oud, en woonde in Hilversum met haar ouders en twee oudere zussen van ongeveer 14 en 19. Ze werd door haar ouders samen met haar zussen tijdens de Hongerwinter op de trein gezet van Hilversum naar Franeker in Friesland. Na een stuk in de trein te hebben gezeten moesten mijn oma en haar zussen nog een stuk lopen over een weiland. Haar zussen vertelden haar dat ze haar voetjes goed moest optillen en dat ze niet tegen de draadjes aan mocht lopen. Lopend over een mijnenveld, met zijn drieën onderweg naar een boerderij, om daar onderdak en voldoende eten te hebben.
Gescheiden van haar zussen heeft mijn oma de tijd doorgebracht. Ze woonde een tijd bij een stugge boer terwijl haar zussen ergens anders onderdak kregen. Maar ze kwamen haar wel af en toe opzoeken. Ondanks dat de boer haar hielp is mijn oma hier heel ongelukkig geweest. Weg van huis, haar ouders en haar zussen. Pas 4 jaar oud. Later kwam ze erachter dat niet alle ouders deze keuze hebben gemaakt voor hun kinderen. Mijn oma is hier erg boos om geweest. Het heeft haar veel pijn gedaan en ze had hier op latere leeftijd nog steeds last van.
Ik kan de beelden voor me zien van een jong meisje die met haar zussen op de trein stapt. Die haar ouders uitzwaait en niet weet waar ze naartoe gaat. Ik kan het plaatje voor me zien maar de pijn en de heimwee die ze heeft ervaren kan ik me niet voorstellen.
Oma Heleen
#studioherinner #herinnering #memories #hongerwinter #tweedewereldoorlog #geschiedenis #verhalen
Herinneringen bestaan, dus jij ook ✨
Ergens in 1944: een dag en een gemaakte keuze. Details die ik niet weet. Het is een verhaal van mijn oma. Iemand oma noemen is nieuw voor mij, maar door deze herinnering bestaat ze wat meer voor mij.
Mijn oma was 4 jaar oud, en woonde in Hilversum met haar ouders en twee oudere zussen van ongeveer 14 en 19. Ze werd door haar ouders samen met haar zussen tijdens de Hongerwinter op de trein gezet van Hilversum naar Franeker in Friesland. Na een stuk in de trein te hebben gezeten moesten mijn oma en haar zussen nog een stuk lopen over een weiland. Haar zussen vertelden haar dat ze haar voetjes goed moest optillen en dat ze niet tegen de draadjes aan mocht lopen. Lopend over een mijnenveld, met zijn drieën onderweg naar een boerderij, om daar onderdak en voldoende eten te hebben.
Gescheiden van haar zussen heeft mijn oma de tijd doorgebracht. Ze woonde een tijd bij een stugge boer terwijl haar zussen ergens anders onderdak kregen. Maar ze kwamen haar wel af en toe opzoeken. Ondanks dat de boer haar hielp is mijn oma hier heel ongelukkig geweest. Weg van huis, haar ouders en haar zussen. Pas 4 jaar oud. Later kwam ze erachter dat niet alle ouders deze keuze hebben gemaakt voor hun kinderen. Mijn oma is hier erg boos om geweest. Het heeft haar veel pijn gedaan en ze had hier op latere leeftijd nog steeds last van.
Ik kan de beelden voor me zien van een jong meisje die met haar zussen op de trein stapt. Die haar ouders uitzwaait en niet weet waar ze naartoe gaat. Ik kan het plaatje voor me zien maar de pijn en de heimwee die ze heeft ervaren kan ik me niet voorstellen.
Oma Heleen
#studioherinner #herinnering #memories #hongerwinter #tweedewereldoorlog #geschiedenis #verhalen
Wat betekent vrijheid voor jou? 🩵
Op het Bevrijdingsfestival op de Pettelaarse Schans in `s-Hertogenbosch gingen we met bezoekers in gesprek over vrijheid. Dit leverde een hele hoop prachtige vrijheidsmonologen op 🕊️
Sta jij wel eens stil bij wat vrijheid voor jou betekent? Laat het ons weten in de comments of stuur ons een privébericht!
#studioherinner #brabantherinnert #bevrijdingsfestival #vrijheid #oorlog
Wat betekent vrijheid voor jou? 🩵
Op het Bevrijdingsfestival op de Pettelaarse Schans in `s-Hertogenbosch gingen we met bezoekers in gesprek over vrijheid. Dit leverde een hele hoop prachtige vrijheidsmonologen op 🕊️
Sta jij wel eens stil bij wat vrijheid voor jou betekent? Laat het ons weten in de comments of stuur ons een privébericht!
#studioherinner #brabantherinnert #bevrijdingsfestival #vrijheid #oorlog
Doetip van deze maand: Imagine Home in het Noordbrabants Museum ✨
Elke maand delen we een tip voor een (cultureel) activiteit in Noord-Brabant. Deze maand is dat de tentoonstelling Imagine Home in het Noordbrabants Museum. Wat betekent `thuis` als je gedwongen ontheemd bent? Als het geen fysieke plek is, of de spullen om je heen, waarin zit dán het thuisgevoel? En hoe houd je dat gevoel vast als je geen huis meer hebt? Neem bijvoorbeeld de installatie Sour Things; The Pantry. Kunstenaar Bamieh zoomt hiermee in op het idee van een voorraadkamer en het bewaren van voedsel ‘voor later’. Naar wat als de toekomst heel onzeker is? Wat als je misschien elk moment je thuis moet verlaten?
🎫 Student (op vertoon collegekaart): € 9,50 (online € 8,50)
📅 Te bezoeken t/m 2 juni
Foto door Jan-Kees Steenman
Doetip van deze maand: Imagine Home in het Noordbrabants Museum ✨
Elke maand delen we een tip voor een (cultureel) activiteit in Noord-Brabant. Deze maand is dat de tentoonstelling Imagine Home in het Noordbrabants Museum. Wat betekent `thuis` als je gedwongen ontheemd bent? Als het geen fysieke plek is, of de spullen om je heen, waarin zit dán het thuisgevoel? En hoe houd je dat gevoel vast als je geen huis meer hebt? Neem bijvoorbeeld de installatie Sour Things; The Pantry. Kunstenaar Bamieh zoomt hiermee in op het idee van een voorraadkamer en het bewaren van voedsel ‘voor later’. Naar wat als de toekomst heel onzeker is? Wat als je misschien elk moment je thuis moet verlaten?
🎫 Student (op vertoon collegekaart): € 9,50 (online € 8,50)
📅 Te bezoeken t/m 2 juni
Foto door Jan-Kees Steenman
📸 Op de foto: twee Amerikaanse soldaten in Veghel. Als onderdeel van de acties van operatie Market Garden was Veghel door de geallieerden bevrijd. De afgelopen paar dagen werd het bevrijdingsfeest uitbundig gevierd, maar op 22 september 1944 wordt Veghel verrast door een hevige aanval van het Duitse leger. Deze dag staat te boek als `Black Friday`. De Hoogstraat kreeg het flink te verduren van de binnenkomende kogels en granaten, en een aantal huizen werden compleet vernield.
Herinneringen aan vrijheid beginnen bij herinneringen aan onvrijheid. Daarom delen we verhalen uit de Tweede Wereldoorlog 🌟
Foto Collectie Harry van Liempd, collectie @bhicarchief, nr. 1915-003339
#studioherinner #tweedewereldoorlog #wo2 #veghel #blackfriday #operatiemarketgarden #herinnering #vrijheid
📸 Op de foto: twee Amerikaanse soldaten in Veghel. Als onderdeel van de acties van operatie Market Garden was Veghel door de geallieerden bevrijd. De afgelopen paar dagen werd het bevrijdingsfeest uitbundig gevierd, maar op 22 september 1944 wordt Veghel verrast door een hevige aanval van het Duitse leger. Deze dag staat te boek als `Black Friday`. De Hoogstraat kreeg het flink te verduren van de binnenkomende kogels en granaten, en een aantal huizen werden compleet vernield.
Herinneringen aan vrijheid beginnen bij herinneringen aan onvrijheid. Daarom delen we verhalen uit de Tweede Wereldoorlog 🌟
Foto Collectie Harry van Liempd, collectie @bhicarchief, nr. 1915-003339
#studioherinner #tweedewereldoorlog #wo2 #veghel #blackfriday #operatiemarketgarden #herinnering #vrijheid
"Als meisje je droomstudie kunnen doen. Dokter worden om andere mensen te helpen. Hen de vrijheid geven om hun meest kwetsbare kant met mij te delen zonder oordeel.
Met mijn beste vrienden op de mooiste festivals gekke dansjes doen, lelijk meezingen op de muziek, daarna nog lekker afzakken op een after zonder dat iemand mij veroordeeld.
Rondlopen op straat als meisje, mij veilig voelen. De mooiste reizen heb kunnen maken naar bovennatuurlijke mensen en plekken. Tenen in het zand, gewoon genieten.
Niet vanzelfsprekend, wel dankbaar. Ik mag mijzelf zijn en andere kunnen zichzelf zijn bij mij. Opdat dit nooit gaat veranderen." - Evelyn
Vandaag vieren we de bevrijding van Nederland en Nederlands-Indie/Indonesië. Wat betekenen herinneringen aan vrijheid en onvrijheid voor jou? Laat het ons weten ✨🌹
"Als meisje je droomstudie kunnen doen. Dokter worden om andere mensen te helpen. Hen de vrijheid geven om hun meest kwetsbare kant met mij te delen zonder oordeel.
Met mijn beste vrienden op de mooiste festivals gekke dansjes doen, lelijk meezingen op de muziek, daarna nog lekker afzakken op een after zonder dat iemand mij veroordeeld.
Rondlopen op straat als meisje, mij veilig voelen. De mooiste reizen heb kunnen maken naar bovennatuurlijke mensen en plekken. Tenen in het zand, gewoon genieten.
Niet vanzelfsprekend, wel dankbaar. Ik mag mijzelf zijn en andere kunnen zichzelf zijn bij mij. Opdat dit nooit gaat veranderen." - Evelyn
Vandaag vieren we de bevrijding van Nederland en Nederlands-Indie/Indonesië. Wat betekenen herinneringen aan vrijheid en onvrijheid voor jou? Laat het ons weten ✨🌹
Vandaag, 4 mei, staan we stil bij de lessen uit het verleden en de herinneringen die ons vandaag de dag nog steeds vormen. 🕊️ Herdenkingsrituelen zijn belangrijk, en worden van generatie op generatie overgedragen.
Herdenken is vaak diep persoonlijk. Hoe sta jij stil bij belangrijke momenten in jouw leven en dat van je familie? Is er ruimte om na te denken over de ervaringen van je voorouders of van leeftijdgenoten uit andere delen van de wereld?
Bij Studio Herinner nemen we de tijd om deze vragen te verkennen en luisteren we aandachtig naar jouw verhalen over vrijheid en onvrijheid, over oorlog en conflict. Een luisterend oor kan zoveel betekenen. 🌍
Wil je jouw levenservaringen delen, je herinneringen of jouw manieren van herdenken doorgeven? Stuur ons een bericht of deel je verhalen hieronder.
#herdenken #vrijheid #geschiedenis #verhalen #StudioHerinner #Herdenkingsdag #NooitVergeten #Levensverhalen #OorlogEnVrede #vrijheidenonvrijheid #VrijheidNietVanzelfsprekend #VerhalenVertellen #DelenEnHerinneren #ReflectieMoment
Vandaag, 4 mei, staan we stil bij de lessen uit het verleden en de herinneringen die ons vandaag de dag nog steeds vormen. 🕊️ Herdenkingsrituelen zijn belangrijk, en worden van generatie op generatie overgedragen.
Herdenken is vaak diep persoonlijk. Hoe sta jij stil bij belangrijke momenten in jouw leven en dat van je familie? Is er ruimte om na te denken over de ervaringen van je voorouders of van leeftijdgenoten uit andere delen van de wereld?
Bij Studio Herinner nemen we de tijd om deze vragen te verkennen en luisteren we aandachtig naar jouw verhalen over vrijheid en onvrijheid, over oorlog en conflict. Een luisterend oor kan zoveel betekenen. 🌍
Wil je jouw levenservaringen delen, je herinneringen of jouw manieren van herdenken doorgeven? Stuur ons een bericht of deel je verhalen hieronder.
#herdenken #vrijheid #geschiedenis #verhalen #StudioHerinner #Herdenkingsdag #NooitVergeten #Levensverhalen #OorlogEnVrede #vrijheidenonvrijheid #VrijheidNietVanzelfsprekend #VerhalenVertellen #DelenEnHerinneren #ReflectieMoment
🌟 Dit weekend was inspirerend! 🌟 Het Nationaal Comité 4 en 5 mei trapte 80 jaar vrijheid af in Utrecht en Floor Snels van Studio Herinner en Caroline Belt van Brabant Herinnert waren erbij! 🎉 500 changemakers kwamen deze dag samen om te praten over hoe we herdenken en vieren in de toekomst kunnen vormgeven.
Tijdens een workshop van Caroline en Floor doken we diep in het vraagstuk "Jongeren en vrijheid in de toekomst", met vragen over wat vrijheid betekent en welke rol jongeren daarin spelen. De inzichten waren eye-opening:
Het is tijd om oude tradities op te frissen! Laten we rituelen en gewoonten aanpassen, zodat deze passen bij de nieuwe generatie(s).
Jongeren zijn meer dan alleen hun leeftijd; hun diverse perspectieven en ervaringen zijn waardevol voor hoe en wat we herdenken.
Jongeren moeten een echte stem hebben in het herdenken en vieren van vrijheid: niet alleen symbolisch.
Herdenken en vieren verbindt ons en geeft ons hoop voor de toekomst. En ja, ook jongeren zijn op zoek naar die verbondenheid en wijsheid uit het verleden.
Het was een geweldige middag vol inzichten. We kunnen niet wachten om deze ideeën in actie te brengen en samen te werken aan een toekomst vol vrijheid en saamhorigheid, waarin vieren en herdenken levendig is!
Volg ons, want hier zul je de komende maanden de stemmen van jongeren en hun verhalen en herinneringen tegenkomen. 🌟
#VrijheidsVieren #ToekomstHerdenken #JongerenInActie #TraditiesVernieuwen #DiversePerspectieven #EchteStem #VerbondenToekomst #Saamhorigheid #LevendigeHerinneringen #JongerenVerhalen #VrijheidInActie 🌟
🌟 Dit weekend was inspirerend! 🌟 Het Nationaal Comité 4 en 5 mei trapte 80 jaar vrijheid af in Utrecht en Floor Snels van Studio Herinner en Caroline Belt van Brabant Herinnert waren erbij! 🎉 500 changemakers kwamen deze dag samen om te praten over hoe we herdenken en vieren in de toekomst kunnen vormgeven.
Tijdens een workshop van Caroline en Floor doken we diep in het vraagstuk "Jongeren en vrijheid in de toekomst", met vragen over wat vrijheid betekent en welke rol jongeren daarin spelen. De inzichten waren eye-opening:
Het is tijd om oude tradities op te frissen! Laten we rituelen en gewoonten aanpassen, zodat deze passen bij de nieuwe generatie(s).
Jongeren zijn meer dan alleen hun leeftijd; hun diverse perspectieven en ervaringen zijn waardevol voor hoe en wat we herdenken.
Jongeren moeten een echte stem hebben in het herdenken en vieren van vrijheid: niet alleen symbolisch.
Herdenken en vieren verbindt ons en geeft ons hoop voor de toekomst. En ja, ook jongeren zijn op zoek naar die verbondenheid en wijsheid uit het verleden.
Het was een geweldige middag vol inzichten. We kunnen niet wachten om deze ideeën in actie te brengen en samen te werken aan een toekomst vol vrijheid en saamhorigheid, waarin vieren en herdenken levendig is!
Volg ons, want hier zul je de komende maanden de stemmen van jongeren en hun verhalen en herinneringen tegenkomen. 🌟
#VrijheidsVieren #ToekomstHerdenken #JongerenInActie #TraditiesVernieuwen #DiversePerspectieven #EchteStem #VerbondenToekomst #Saamhorigheid #LevendigeHerinneringen #JongerenVerhalen #VrijheidInActie 🌟