De herinnering van Ruben

Herinneringen bestaan dus jij ook

Ergens in 1944, een dag en een gemaakte keuze. Details die ik niet weet. Het is een verhaal van de moeder van mijn vader, mijn oma. Iemand oma noemen is nieuw voor mij, maar door deze herinnering bestaat ze wat meer voor mij. Ze was vier jaar oud, en woonde in Hilversum met haar ouders en twee oudere zussen van ongeveer veertien en negentien. Ze is door haar ouders samen met haar zussen tijdens de hongerwinter op de trein gezet van Hilversum naar Franeker, in Friesland. Na een stuk in de trein te hebben gezeten moesten mijn oma en haar zussen nog een stuk lopen over een weiland. Haar zussen vertelden haar dat ze haar voetjes goed moest optillen en dat ze niet tegen de draadjes aan mocht lopen. Lopend over een mijnenveld, met zijn drieën onderweg naar een boerderij, om daar onderdak en voldoende eten te hebben. Gescheiden van haar zussen heeft mijn oma de tijd doorgebracht. Ze woonden een tijd bij een stugge boer, haar zussen kregen ergens anders onderdak, maar kwamen haar wel af en toe opzoeken. Ondanks dat de boer haar hielp is mijn oma hier heel ongelukkig geweest. Weg van huis, haar ouders en haar zussen. Vier jaar jong. Later kwam ze erachter dat niet alle ouders deze keuze hebben gemaakt voor hun kinderen. Mijn oma is hier erg boos om geweest. Het heeft haar veel pijn gedaan en ze had hier op latere leeftijd nog steeds last van.

Ik kan de beelden voor me zien van een jong meisje die met haar zussen op de trein stapt. Die haar ouders uitzwaait en niet weet waar ze naartoe gaat. Ik kan het plaatje voor me zien maar de pijn en de heimwee die ze heeft ervaren kan ik me niet voorstellen.

Oma Heleen